De hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk, 1345 meter hoog.
Van het bestaan wist ik niet veel af in 2012. Ik wist dat er bergen zouden zijn rond Fort William, maar meer niet. En vanaf mijn camping had ik prachtig uitzicht over berglandschap, inclusief een mysterieuze berg waarvan ik de omvang niet goed kon zien omdat het dagelijks verborgen lag in wolken. Ik hoorde verhalen over verraderlijk weer op de berg en hoe mensen met een helikopter gered moesten worden, nadat ze in de problemen waren gekomen. Soms zelfs kwamen te overlijden. Vaak toeristen die niet goed waren voorbereid op de wisselende weersomstandigheden. Of ervaren klimmers die net even te ver waren gegaan. Voordat je het wist kon het gaan regenen, sneeuwen of stormen en werd de berg omhuld door dikke wolken, waardoor het pad moeilijk te volgen was. Zeker het bovenste gedeelte, waar voornamelijk losse stenen lagen en geen duidelijk pad zichtbaar was. Aangezien ik totaal geen ervaring had met bergen en uit het meest platte gedeelte van Nederland kom, besloot ik dat genieten van de berg vanaf de camping voldoende zou zijn voor mij.
Totdat, op een zonnige dag, de top ineens zichtbaar werd. Wauw, wat zag die berg er uitnodigend uit! De ietwat platte bovenkant leek te zeggen dat het een vriendelijke berg was en ook voor mij haalbaar zou kunnen zijn.
Het was een mooie zondag en spontaan besloot ik een poging te wagen. Het maakte niet uit of ik de top zou halen, zo lang ik maar genoot. Wandelschoenen aan, regenpak mee en voldoende eten en water. Ik zou vast een heel eind komen.
Eenmaal aangekomen bij de berg was ik niet de enige met dat idee en het verbaasde me hoeveel mensen er liepen. Gezinnen, jong, oud, hardlopers, ervaren wandelaars, alles liep er rond. Als jonge en gezonde meid zou ik dan toch ook ver moeten kunnen komen?
Er was een pad aangelegd, waardoor ik goed kon zien waar ik naar toe moest.
Voor mij de allereerste keer op een berg, dus ik genoot van het uitzicht dat iedere keer als ik hoger klom nog mooier en indrukwekkender werd. Iedere keer als ik dacht dat ik niet verder kon, keek ik naar de top. Die leek steeds dichterbij, dus ik kon net zo goed door lopen. (Inmiddels heb ik wel geleerd dat als een bergtop dichtbij lijkt, het alsnog uren kan duren voordat je er bent!)
Halverwege de berg lag een meer.
Best apart om op zo’n hoogte een meer tegen te komen.
Verschillende mensen vertelden leuke wetens-waardigheden tijdens mijn pauze daar en het was grappig te merken hoe makkelijk het was om met wild vreemden een praatje te maken. Ik ben veel verschillende nationaliteiten tegen gekomen op de berg.
Tijdens mijn tocht naar boven merkte ik op wat het van binnen met mij deed. De endorfine die mijn lichaam aan maakte stimuleerde mij door te gaan (ik was immers al zo ver gekomen!) mijn persoonlijke onzekerheden maakte echter dat ik regelmatig twijfelde. En dat het helemaal niet erg zou zijn om terug te keren. Vervolgens zag ik oudere mensen naar beneden komen en zei ik tegen mezelf; als zij het konden, zou het mij ook moeten lukken. Ondanks dat er een goed pad was aangelegd, liep ik af en toe tegen delen aan waarvan ik me afvroeg hoe ik daar overeen zou moeten komen.
Net als Julia in Hemel op aarde, liep ik ook tegen ogenschijnlijke onmogelijke stappen aan. Het kwam overeen met het proces waar ik op dat moment in zat. Een proces van (her)ontdekken van mezelf, los laten van negatieve/oude patronen en een nieuwe weg vinden die bij mij past. Binnen dit proces kwam ik regelmatig drempels tegen waarvan ik dacht ze nooit te kunnen overwinnen. Beangstigende drempels. En daar op die berg leerde ik, dat hoe moeilijk/zwaar de weg soms ook lijkt, ik kom er wel door heen en vind wel een weg. Het overwinnen van die, voor mij ogenschijnlijke, moeilijke delen op de berg gaven mij daarom zo’n euforisch gevoel, dat moest gewoon een goede plek krijgen in mijn roman. Passend bij het proces waar Julia op dat moment inzat.
Het weer bleef het grootste gedeelte van de dag goed. Tot het laatste stuk van de berg. Ineens verdween de top in de wolken, precies het gedeelte waar de losse stenen begonnen en het pad minder goed zichtbaar werd. Het meest moeilijke en uitdagende gedeelte. Bij toeval kwam ik een Nederlands stel tegen, dat besloot terug te keren. Hoewel ik me ervan bewust was dat het door de vrijgekomen endorfine kon komen, besloot ik toch nog verder te gaan. Ook al zou het door de mist veel gevaarlijker zijn. Omdat de batterij van mijn camera zo goed als leeg was, maakte het stel een foto van mij met de in mist gehulde top, achter mij. Ik gaf hen mijn e-mailadres zodat ze mij de foto konden toesturen, maar door mijn vermoeidheid kwam ik er later achter dat ik een paar letters was vergeten. Ik heb de foto nooit gezien en het is apart om te weten dat ergens in Nederland een echtpaar een foto van mij heeft, die ze me niet hebben kunnen toesturen. Zouden zij zich afvragen of ik veilig terug ben gekomen?
Vervolgens trok ik mijn regenpak aan en zette ik mijn tocht voort. Eenmaal in de wolken besloot ik net als Julia in Hemel op aarde goed mijn intuïtie te volgen, zichtbare delen van het pad te volgen en wanneer ik twijfelde, te wachten op andere mensen. Alleen ervaren mensen durfden het laatste gedeelte in de dikke mist aan. En juist door dicht bij een ervaren groep te blijven wist ik de top te bereiken. YES!
Ik kon er weinig zien en het was erg koud, dus echt uitrusten en genieten kon ik er niet. Zodra iemand naar beneden ging zette de ik de achtervolging in. Net zo lang totdat ik uit de wolken was en het pad weer goed kon zien. Toen kon ik mijn eigen, rustiger, tempo aanhouden. Het regende en de berg was zo goed als uitgestorven. Voorzichtig glibberde ik naar beneden. Heelhuids en met heel veel inzichten en zelfvertrouwen kwam ik aan bij de voet van de berg. Waar grazende schapen mij stonden te verwelkomen.
En ja, die heb ik enthousiast begroet…. 🙂
In Hemel op aarde voelde Julia aan de voet van de berg haar overleden beste vriendin dicht bij haar en wist dat het goed kwam. Ik voelde op dat moment de ziel van mijn moeder dicht bij me. Waar ik ook zou gaan, voor welke uitdaging ik ook zou komen te staan, zij zou bij me zijn.
De ervaring en inzichten hebben zo veel indruk op mij gemaakt, dat het meeste gewoon naar waarheid is beschreven in mijn roman Hemel op aarde. Want de mooiste verhalen komen toch meestal voort uit levensechte ervaringen.
Dat was het voor deze keer. Ik hoop dat jullie met dit verhaal de huidige situatie met beperkingen in reizen even hebben kunnen vergeten en genoten hebben van de tocht op Ben Nevis in Schotland.
De volgende keer meer achtergrond verhalen over Hemel op aarde.
Laat me vooral weten wat jij ervan vindt en/of wat voor jou herkenbaar is.
